Vrouwenwielrennen komt steeds vaker in de picture. We kennen ondertussen allemaal Lotte Kopecky, Annemiek van Vleuten, Jolanda Neff, Jolien D'hoore, Jesse Vandenbulcke, Anna van der Breggen, ... Stuk voor stuk inspirerende dames! Maar niet alle inspirerende verhalen halen het podium na een koers. Sommige verhalen hebben zelfs geen podium nodig. We zijn ervan overtuigd dat iedere dame op de fiets een uniek verhaal heeft. En net die verhalen delen we graag met jullie.
In de spotlight - Laure Huygens -
WEG/ GRAVEL/ MOUNTAINBIKE?
Mountainbike!! Ik heb ook een gravelbike staan, maar die vangt meer stof dan dat ik ermee rij. Al staat die nu op de rollen voor het winterseizoen. Zo kan ik blijven trainen op Zwift indien het weer te slecht is. Wel probeer ik zo veel mogelijk buiten te gaan fietsen (met de mountainbike dan).
Hoe en wanneer ben je beginnen fietsen?
Aangezien Scott Benelux en Granville het familiebedrijf van mijn papa is, heeft fietsen altijd al een grote plaats ingenomen in de familie. Ik weet nog dat we vroeger (en nu ook nog regelmatig) tochten met de mountainbike deden met opa, papa en mijn neven. 3 generaties bij elkaar dus! Maar ik ben pas echt intensief beginnen fietsen na het overlijden van mijn paard. Ik heb altijd wel al op de mountainbike gezeten, maar nog nooit zo frequent als nu. Van mijn 12 jaar tot 16 jaar reed ik nationale competitie dressuur en wou ik daarin echt verder groeien. Maar mijn toppaard, Gizmo, is op zeer jonge leeftijd overleden en ik verloor compleet mijn zin om nog paard te rijden. De maanden (of bijna jaar) na zijn overlijden waren zeer moeilijk. Ik was mezelf echt even helemaal kwijt. Maar toen kwam het stalen (of ja carbonnen) ros. In 2017 ben ik begonnen met een E-mountainbike omdat ik op dat moment klierkoorts had en dus absoluut geen zware inspanningen kon doen. Gelukkig is die ziekte nu eindelijk uit mijn lijf en rij ik vele kilometers met mijn Scott Spark die ik Billy gedoopt heb.
Wat betekent fietsen voor jou in je leven?
Fietsen is vrijheid. Het lijkt dan wel of alles even weg valt en het gewoon nog mijn fiets en ik op de wereld is. Als ik boos en gefrustreerd ben en ik ga dan fietsen, kom ik terug als een ander mens. Het brengt me tot rust en ik haal er ook energie uit. Ik vind het geweldig om door de bossen en velden te cruisen. Met de MTB zie je heel veel in de natuur en kom ik op plaatsen waar ik anders nooit zou komen.
Fietsen is voor mij ook een sociaal gegeven. Het is altijd super leuk om eens in groep te gaan fietsen. We doen regelmatig after-work rides met Scott. Ik denk dat ze ons dan van heel ver horen afkomen omdat er zo veel gelachen en gezeverd wordt. Afsluiten van een social ride wordt natuurlijk altijd gedaan met een lekker bier, dat hoort er nu eenmaal bij. Mountainbike is nog grotendeels een mannensport, dus ik reed vroeger voornamelijk mee met mannen. Maar ik ben heel blij dat ik het afgelopen jaar via Le Femmes Flahutes toch wat vrouwen heb leren kennen die ook mountainbiken!
Ik heb ook al zeer veel geleerd van te fietsen. Dingen die er eigenlijk niet rechtstreeks aan verbonden zijn, maar toch belangrijke levenslessen zijn. De ‘Ardennenklims’ hebben me geleerd wat doorzettingsvermogen is en hoe dat beloont wordt. Na een zware klim kom je meestal op een zeer mooi uitkijkpunt en dan besef je ‘dat afzien was het waard’. Alsook merkte ik al snel dat mensen heel graag commentaar geven in de fietsenwereld. Ik trok me dat in het begin heel hard aan. Dingen zoals ‘je bent niet snel genoeg’, ‘zo ga je er niet komen hoor’ en ‘die fiets is toch veel te goed voor wat jij kan’,… werden geregeld eens gezegd. Maar ondertussen heb ik geleerd van daar niet naar te luisteren en deze opmerkingen te relativeren en te laten voor wat ze zijn. Relativeren en doorzettingsvermogen zijn dingen die niet alleen belangrijk zijn op de fiets, maar ook in het dagelijkse leven.
Fietsen is vrijheid.
HEB JE OOIT AL EENS GEDACHT ‘NU HANG IK MIJN FIETS AAN DE HAAK’?
Ja en nee. Echt mijn fiets voor goed willen weghangen, dat gevoel heb ik nog niet gehad. Maar ik heb wel af en toe eens momenten dat ik het niet meer zie zitten en gefrustreerd ben. Ik heb nog heel veel te leren als het aankomt op de techniek van het mountainbiken. En wanneer ik dan bijvoorbeeld voor een technisch stuk sta en het lukt niet, of ik kan de mentale klik niet maken, dan ben ik daarna heel gefrustreerd en boos op mezelf. Dan durf ik ook wel eens denken ‘waarom doe ik dit eigenlijk?’. Maar dat gevoel blijft niet lang en motiveert me ergens ook om het een paar dagen later nog eens opnieuw te proberen tot het wel lukt. Ik had het een paar weken geleden nog voor tijdens de Grand Raid De Godefroy in Bouillon. Ik had de hele rit heel veel plezier gehad en het klimwerk ging super. De afdalingen vielen ook beter mee dan gedacht tot de laatste… Dat was een afdaling met heel veel 180° bochten en dat lukte me echt niet. Ik was uitgeput, had geen concentratie meer en werd nerveus van de piepende remmen achter mij. Ik ben dan maar afgestapt en te voet naar beneden gegaan met de tranen in mijn ogen. Ik wou mijn fiets liefst gewoon naar beneden smijten en hem nooit meer terug zien… Maar eenmaal beneden, als ik terug op mijn fiets zat, kon ik het relativeren en was/ ben ik gemotiveerder dan ooit om me extra in te zetten om te oefenen op techniek en mijn grenzen te verleggen. Ik heb ook een paar mensen rond mij die heel veel moeite doen om me technisch vooruit te helpen en daar ben ik zeer dankbaar voor.
Graag zou ik wil nog even meegeven aan alle vrouwen die op de mountainbike (en de fiets in het algemeen) zitten om te blijven doorzetten. Ongeacht wat anderen zeggen of hoe slecht een rit ook geweest is. Jij zit toch maar op de mountainbike (of andere fiets) en je doet het toch maar. Daarmee heb je al gewonnen van al zij die het niet doen!
Wat is tot nu toe je mooiste herinnering op de fiets?
Dat is een moeilijke vraag, er zijn er zoveel. Het gevoel dat ik had na mijn eerste tocht van 100km op de mountainbike dat zal me toch altijd bijblijven. Het was in de winter en het was verschrikkelijk slecht weer. We twijfelden nog even of we wel zouden vertrekken, maar zo koppig als ik was moest die tocht die dag gereden worden. Ik ging nog snel rijsttaartjes halen om het slechte weer wat te compenseren en om 10u vertrokken we dan met de route PlugPlug Hageland op onze gps. Het heeft letterlijk de hele rit geregend, maar ik was vastbesloten ze uit te rijden. Toen ik thuiskwam was ik bevroren en viel de modder met hopen uit mijn broek. Maar ik was zo blij dat ik het gedaan had en de douche na die rit voelde zo goed. Ik wist al snel dat ik zo’n uitdagingen meer wou. Daarna ben ik wel vier dagen ziek geweest, maar het was het waard!
Verder heb ik ook nog zeer mooie herinneringen aan mijn eerste ‘echte’ marathon, de Epic100. Ook de mountainbiketochten in de Aosta Vallei zal ik nooit vergeten. En nog een zeer mooie herinnering is het Scott Spark Experience Weekend van afgelopen augustus. Het was een weekend dat alles had. Een prachtig fietstochtje, goed eten en goed drinken, perfecte sfeer en memorabele avonden!
HEB JE NOG BEPAALDE DROMEN DIE JE WIL WAARMAKEN OP DE FIETS?
Een echte droom is om ooit de Cape Epic te rijden. Niet om voor resultaat te gaan, maar gewoon om het te doen. Dit zal echter iets zijn voor binnen enkele jaren, eerst nog heel veel oefenen op techniek! En stiekem droom ik er van om volgend jaar minstens éénmaal podium te halen bij de vrouwen in een van de wedstrijden van de BAMS (Belgian Ardennes Marathon Series). Of dat zal lukken, dat zien we volgend jaar wel! Maar dromen mag altijd!
Laure Huygens
Verder lezen?
Deze pagina is exclusief voor onze A Bloc Members!
Vrouwenwielrennen komt steeds vaker in de picture. We kennen ondertussen allemaal Lotte Kopecky, Annemiek van Vleuten, Jolanda Neff, Jolien D'hoore, Jesse Vandenbulcke, Anna van der Breggen, ... Stuk voor stuk inspirerende dames! Maar niet alle inspirerende verhalen halen het podium na een koers. Sommige verhalen hebben zelfs geen podium nodig. We zijn ervan overtuigd dat iedere dame op de fiets een uniek verhaal heeft. En net die verhalen delen we graag met jullie.
In de spotlight - Laure Huygens -
WEG/ GRAVEL/ MOUNTAINBIKE?
Mountainbike!! Ik heb ook een gravelbike staan, maar die vangt meer stof dan dat ik ermee rij. Al staat die nu op de rollen voor het winterseizoen. Zo kan ik blijven trainen op Zwift indien het weer te slecht is. Wel probeer ik zo veel mogelijk buiten te gaan fietsen (met de mountainbike dan).
Hoe en wanneer ben je beginnen fietsen?
Aangezien Scott Benelux en Granville het familiebedrijf van mijn papa is, heeft fietsen altijd al een grote plaats ingenomen in de familie. Ik weet nog dat we vroeger (en nu ook nog regelmatig) tochten met de mountainbike deden met opa, papa en mijn neven. 3 generaties bij elkaar dus! Maar ik ben pas echt intensief beginnen fietsen na het overlijden van mijn paard. Ik heb altijd wel al op de mountainbike gezeten, maar nog nooit zo frequent als nu. Van mijn 12 jaar tot 16 jaar reed ik nationale competitie dressuur en wou ik daarin echt verder groeien. Maar mijn toppaard, Gizmo, is op zeer jonge leeftijd overleden en ik verloor compleet mijn zin om nog paard te rijden. De maanden (of bijna jaar) na zijn overlijden waren zeer moeilijk. Ik was mezelf echt even helemaal kwijt. Maar toen kwam het stalen (of ja carbonnen) ros. In 2017 ben ik begonnen met een E-mountainbike omdat ik op dat moment klierkoorts had en dus absoluut geen zware inspanningen kon doen. Gelukkig is die ziekte nu eindelijk uit mijn lijf en rij ik vele kilometers met mijn Scott Spark die ik Billy gedoopt heb.
Wat betekent fietsen voor jou in je leven?
Fietsen is vrijheid. Het lijkt dan wel of alles even weg valt en het gewoon nog mijn fiets en ik op de wereld is. Als ik boos en gefrustreerd ben en ik ga dan fietsen, kom ik terug als een ander mens. Het brengt me tot rust en ik haal er ook energie uit. Ik vind het geweldig om door de bossen en velden te cruisen. Met de MTB zie je heel veel in de natuur en kom ik op plaatsen waar ik anders nooit zou komen.
Fietsen is voor mij ook een sociaal gegeven. Het is altijd super leuk om eens in groep te gaan fietsen. We doen regelmatig after-work rides met Scott. Ik denk dat ze ons dan van heel ver horen afkomen omdat er zo veel gelachen en gezeverd wordt. Afsluiten van een social ride wordt natuurlijk altijd gedaan met een lekker bier, dat hoort er nu eenmaal bij. Mountainbike is nog grotendeels een mannensport, dus ik reed vroeger voornamelijk mee met mannen. Maar ik ben heel blij dat ik het afgelopen jaar via Le Femmes Flahutes toch wat vrouwen heb leren kennen die ook mountainbiken!
Ik heb ook al zeer veel geleerd van te fietsen. Dingen die er eigenlijk niet rechtstreeks aan verbonden zijn, maar toch belangrijke levenslessen zijn. De ‘Ardennenklims’ hebben me geleerd wat doorzettingsvermogen is en hoe dat beloont wordt. Na een zware klim kom je meestal op een zeer mooi uitkijkpunt en dan besef je ‘dat afzien was het waard’. Alsook merkte ik al snel dat mensen heel graag commentaar geven in de fietsenwereld. Ik trok me dat in het begin heel hard aan. Dingen zoals ‘je bent niet snel genoeg’, ‘zo ga je er niet komen hoor’ en ‘die fiets is toch veel te goed voor wat jij kan’,… werden geregeld eens gezegd. Maar ondertussen heb ik geleerd van daar niet naar te luisteren en deze opmerkingen te relativeren en te laten voor wat ze zijn. Relativeren en doorzettingsvermogen zijn dingen die niet alleen belangrijk zijn op de fiets, maar ook in het dagelijkse leven.
Fietsen is vrijheid.
HEB JE OOIT AL EENS GEDACHT ‘NU HANG IK MIJN FIETS AAN DE HAAK’?
Ja en nee. Echt mijn fiets voor goed willen weghangen, dat gevoel heb ik nog niet gehad. Maar ik heb wel af en toe eens momenten dat ik het niet meer zie zitten en gefrustreerd ben. Ik heb nog heel veel te leren als het aankomt op de techniek van het mountainbiken. En wanneer ik dan bijvoorbeeld voor een technisch stuk sta en het lukt niet, of ik kan de mentale klik niet maken, dan ben ik daarna heel gefrustreerd en boos op mezelf. Dan durf ik ook wel eens denken ‘waarom doe ik dit eigenlijk?’. Maar dat gevoel blijft niet lang en motiveert me ergens ook om het een paar dagen later nog eens opnieuw te proberen tot het wel lukt. Ik had het een paar weken geleden nog voor tijdens de Grand Raid De Godefroy in Bouillon. Ik had de hele rit heel veel plezier gehad en het klimwerk ging super. De afdalingen vielen ook beter mee dan gedacht tot de laatste… Dat was een afdaling met heel veel 180° bochten en dat lukte me echt niet. Ik was uitgeput, had geen concentratie meer en werd nerveus van de piepende remmen achter mij. Ik ben dan maar afgestapt en te voet naar beneden gegaan met de tranen in mijn ogen. Ik wou mijn fiets liefst gewoon naar beneden smijten en hem nooit meer terug zien… Maar eenmaal beneden, als ik terug op mijn fiets zat, kon ik het relativeren en was/ ben ik gemotiveerder dan ooit om me extra in te zetten om te oefenen op techniek en mijn grenzen te verleggen. Ik heb ook een paar mensen rond mij die heel veel moeite doen om me technisch vooruit te helpen en daar ben ik zeer dankbaar voor.
Graag zou ik wil nog even meegeven aan alle vrouwen die op de mountainbike (en de fiets in het algemeen) zitten om te blijven doorzetten. Ongeacht wat anderen zeggen of hoe slecht een rit ook geweest is. Jij zit toch maar op de mountainbike (of andere fiets) en je doet het toch maar. Daarmee heb je al gewonnen van al zij die het niet doen!
Wat is tot nu toe je mooiste herinnering op de fiets?
Dat is een moeilijke vraag, er zijn er zoveel. Het gevoel dat ik had na mijn eerste tocht van 100km op de mountainbike dat zal me toch altijd bijblijven. Het was in de winter en het was verschrikkelijk slecht weer. We twijfelden nog even of we wel zouden vertrekken, maar zo koppig als ik was moest die tocht die dag gereden worden. Ik ging nog snel rijsttaartjes halen om het slechte weer wat te compenseren en om 10u vertrokken we dan met de route PlugPlug Hageland op onze gps. Het heeft letterlijk de hele rit geregend, maar ik was vastbesloten ze uit te rijden. Toen ik thuiskwam was ik bevroren en viel de modder met hopen uit mijn broek. Maar ik was zo blij dat ik het gedaan had en de douche na die rit voelde zo goed. Ik wist al snel dat ik zo’n uitdagingen meer wou. Daarna ben ik wel vier dagen ziek geweest, maar het was het waard!
Verder heb ik ook nog zeer mooie herinneringen aan mijn eerste ‘echte’ marathon, de Epic100. Ook de mountainbiketochten in de Aosta Vallei zal ik nooit vergeten. En nog een zeer mooie herinnering is het Scott Spark Experience Weekend van afgelopen augustus. Het was een weekend dat alles had. Een prachtig fietstochtje, goed eten en goed drinken, perfecte sfeer en memorabele avonden!
HEB JE NOG BEPAALDE DROMEN DIE JE WIL WAARMAKEN OP DE FIETS?
Een echte droom is om ooit de Cape Epic te rijden. Niet om voor resultaat te gaan, maar gewoon om het te doen. Dit zal echter iets zijn voor binnen enkele jaren, eerst nog heel veel oefenen op techniek! En stiekem droom ik er van om volgend jaar minstens éénmaal podium te halen bij de vrouwen in een van de wedstrijden van de BAMS (Belgian Ardennes Marathon Series). Of dat zal lukken, dat zien we volgend jaar wel! Maar dromen mag altijd!
Laure Huygens
